Nowa partia: Donald Tusk

Donald Tusk musiał się świetnie bawić oglądając festiwal spekulacji medialnych na temat zmian w rządzie. Jak sam stwierdził – na mediach się nie zna i znać nie chce – co było naprawdę humorystyczne, biorąc pod uwagę jak zręcznie je nie od dziś rozgrywa.

Decyzje, które podjął mają swoją logikę. Zaczynając od antycypowanej od tygodni zmiany szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów – to stanowisko, które sprawować musi człowiek całkowicie zaufany, z którym premier po prostu lubi przebywać i pracować. Jednocześnie musi być to ktoś, kto nie będzie próbował kosztem szefa budować swojej pozycji politycznej i medialnej. Wybór padł na Jacka Cichockiego, który od lat w imieniu premiera nadzorował newralgiczny odcinek służb specjalnych. Biorąc pod uwagę sytuację w CBA, a także zmiany w ABW musiał uczestniczyć w podejmowaniu naprawdę trudnych decyzji. Ciekawe jest to, że zdecydował się on zamienić własny resort na kancelarię premiera – ale chyba trafnie rozpoznał, że to tam właśnie znajduje się prawdziwa władza. Że szefem resortu się bywa, a człowiekiem premiera się jest (choć przykłady spektakularnych wzlotów i upadków choćby Schetyny czy Nowaka z przeszłości powinny nakłaniać go do większej ostrożności).

Cichocki z całą pewnością uczestniczył w wyborze swojego następcy. Z Bartłomiejem Sienkiewiczem, od pewnego czasu znajdującym się w cieniu, ale od zawsze kojarzonym z PO znają się od lat, choćby z Ośrodka Studiów Wschodnich. Sienkiewicz był także blisko z Konstantym Miodowiczem i Wojciechem Brochwiczem – specami od służb przy PO. Od czasu zakładania UOPu czy to od wewnątrz czy z zewnątrz zajmuje się służbami. Ma dużą wiedzę, szerokie horyzonty, wyraziste poglądy, w tym zwłaszcza na politykę wschodnią. Na jego tle Radosław Sikorski jawi się jako radykalny prometeista. Jednocześnie nie jest aktywnym działaczem Platformy, jego nominacja nie burzy równowagi w partyjnych frakcjach, choć Sienkiewicz bez wątpienia kojarzony jest z konserwatywnym światopoglądem. Z całą pewnością taki potencjalny konkurent w Krakowie dla Jarosława Gowina w najbliższych wyborach parlamentarnych może być przydatny.

Ostatnia z decyzji, czyli nominacja Jacka Rostowskiego na wicepremiera była do przewidzenia (pisałem o tym na twitterze wczoraj) i dziwię się, że żadne znane mi media na to nie wpadły. O tym, że ten awans jest czymś naturalnym zdecydowały jego rosnąca pozycja przy premierze, zapowiedzi działań w kierunku integracji ze strefą euro (bardzo odległej mimo wszystko), perspektywa finansowa i związane z nią fundusze unijne dla Polski (słynne 300 miliardów), która z racji Tuskobusu urasta do rangi głównej osi ideowej tego rządu, plus pewna tradycja (silna pozycja ministra finansów jako faktycznego księgowego rządu wzmocniona tytułem gospodarczego wicepremiera). Rostowski dzięki temu zyskuje prawo zastępowania Tuska wtedy, kiedy on sam ma ważniejsze sprawy na głowie. Jednocześnie nie wyrośnie za wysoko bo samodzielnej pozycji w PO nie posiada, a nadzór nad Komitetem Stałym Rady Ministrów sprawuje w imieniu Tuska Cichocki.

Dzięki tym decyzjom Tusk sankcjonuje faktyczny triumwirat wokół siebie – Graś, Cichocki, Rostowski – ludzi całkowicie wobec siebie lojalnych, i co istotne – w przeciwieństwie do Schetyny, Nowaka i Grupińskiego nie posiadających zaplecza partyjnego, a więc całkowicie zależnych od szefa. O tym, że rząd już całkowicie oderwał się o partii świadczy fakt, że ani jej zarząd ani klub parlamentarny nie wiedział jaką decyzję podejmie Tusk (gdyby wiedzieli przedostałoby się to bez wątpienia do mediów). Tusk wzmocnił swoją pozycję, pokazał też – nie wyjaśniając od razu kto „może polecieć” jak wielką ma władzę zapewniając kilka nieprzespanych nocy niemal jednej trzeciej składu Rady Ministrów.

Po szczycie unijnym pozycja osobista premiera wzrosła i dał temu wyraz. Pośrednio pokazał też miejsce w szyku frakcjom parlamentarnym, nie jest przypadkiem dzisiejsze spotkanie klubu parlamentarnego w sprawie związków partnerskich. Tusk liczy, że wzmocniwszy swoją pozycję w ostatnich dniach może doprowadzić do zatarcia wrażenia podziałów w klubie (realnych) i własnej słabości, jakie powstało po odrzuceniu głosami platformianych konserwatystów propozycji uregulowania związków partnerskich Artura Dunina. Tusk gra także na dwa ideologiczne fronty – powołał kolejnego konserwatystę do rządu (Sienkiewicza), wzmocnił Rostowskiego, ale jednocześnie sam bardzo jasno po raz kolejny opowiedział się za niedyskryminowaniem par homoseksualnych (przy sporej wstrzemięźliwości wobec związków partnerskich dla par heteroseksualnych). Można powiedzieć, że Tusk sam zaczyna być liberalnym skrzydłem, jednocześnie budując sobie kontrolowane przez siebie skrzydło konserwatywne. Ta osobista władza premiera dziś niezagrożona może mu się bardzo przydać na czas gorszych sondaży, który wcześniej czy później może nastąpić. Jednak dziś Donald Tusk coraz bardziej staje się autonomiczną partią polityczną, niezależną od kogokolwiek.