Ksiądz w Polsce nie jest obywatelem

Sprawa księdza Lemańskiego pokazuje, że o ile Kościół w Polsce jest instytucją niezwykle uprzywilejowaną, o tyle ksiądz bywa często obywatelem drugiej kategorii. W Polsce na zasadzie pewnej tradycji zgadzamy się na to, żeby pewna kategoria ludzi – księża, zakonnicy i zakonnice dobrowolnie rezygnowali z fundamentalnych zagwarantowanych przez Konstytucję praw obywatelskich.Są fabryki, w których ludzie w porozumieniu z pracodawcą pracują 16 godzin/dobę 7 dni w tygodniu za głodową stawkę, bez zachowania jakichkolwiek zasad BHP – za zgodą państwa. Jeśli ktoś udaje się na służbę do czyjegoś domu pan lub pani mogą nim dowolnie dysponować, a jeśli polecenie zostanie złamane stosowane są kary cielesne. Są szkoły gdzie – za zgodą rodziców – obowiązuje jedynie drakoński regulamin, konstytucyjne prawa uczniów są zawieszone.

To na szczęście nieprawda, koszmar każdego, komu leży na sercu dobro człowieka i jego podstawowe prawa, które w Polsce gwarantuje nam m.in. Konstytucja i międzynarodowe konwencje. Jednak jest w naszym kraju grupa, która dobrowolnie pozbawiona jest części podstawowych praw obywatelskich, a mianowicie kler.

Kościół pilnie strzeże tego, żeby państwo czy też świeccy nie wtrącali się do jego wewnętrznych spraw. Państwo polskie gwarantuje w konkordacie Kościołowi katolickiemu „wykonywanie jurysdykcji, zarządzanie i administrowanie jego sprawami na podstawie prawa kanonicznego”. Sprawy karne przeciw duchownym rozstrzygają specjalne sądy kościelne.

Całkowitą zależność duchownych od władz kościelnych potwierdza w ostatnim numerze tygodnika „Do Rzeczy” abp. Józef Michalik, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski. „To jest nie tylko nietakt, ale też przekroczenie praktyki Kościoła. Ksiądz Lemański dobrze wie, jak powinien się zachować, bo Kościół reguluje tego rodzaju konflikty. I do tego trzeba się uciekać, a nie do brachium saeculare [świeckie ramię]. Bo to jest to samo co za dawno minionych czasów, że ksiądz szedł do króla ze skargą na biskupa, aby ten przytarł mu uszu”.

Kościół jest autonomiczny w decyzjach wobec swoich funkcjonariuszy. Nie mogą oni odwoływać się od decyzji, z którymi się nie zgadzają do żadnych sądów świeckich, co jest złamaniem Art. 77. Konstytucji, który mówi w ustępie 2.: „Ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw.”

Art. 52. Konstytucji mówi z kolei w ustępie 1: „Każdemu zapewnia się wolność poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wyboru miejsca zamieszkania i pobytu”. Nie księżom. Ksiądz Lemański został nie tylko przymusowo przeniesiony na emeryturę, ale wyznaczono mu także miejsce pobytu. Dotyczy to zresztą każdego księdza, zobowiązanego do zamieszkania i posługi w wyznaczonej mu parafii.

Tak podstawowe prawo człowieka, jak wolność zrzeszania się, gwarantowana przez artykuł 58. Konstytucji nie dotyczy np. rady parafialnej w Jasienicy, która, jak twierdzi kuria prasko-warszawska, została w trybie natychmiastowym rozwiązana.

Na przykładzie potraktowania przez arcybiskupa Hosera księdza Lemańskiego mogliśmy dobitnie przekonać się jak wygląda w Kościele kwestia wolności wyrażania własnych poglądów, gwarantowana przez Art. 54. Konstytucji. Ksiądz dostał zakaz wypowiedzi do mediów, a po jego złamaniu sankcje, z przymusową emeryturą i wysiedleniem włącznie. A to wszystko zgodnie z prawem. Bo jak się okazuje Konstytucja Kościoła nie dotyczy.

Kościół uważa, że ma prawo do tego, żeby wpływać na legislację. Duchowni wypowiadają się zarówno medialnie jak i w dokumentach oficjalnych przeciwko in vitro, aborcji, eutanazji, związkom partnerskim, a nawet antykoncepcji. W wielu kazaniach padają mniej lub bardziej dokładne instrukcje na kogo głosować.

Jeśli tak, to czy w takim razie instytucje państwowe nie mogą wymóc na Kościele przestrzegania aktów prawnych Rzeczpospolitej, z Konstytucją RP na czele?

Bardzo ciekawe, co by się stało gdyby w sprawie księdza Lemańskiego i wymuszonego na nim zakazu wypowiedzi interweniował Rzecznik Praw Obywatelskich? Co by było, gdyby sąd pracy kazał przywrócić księdza do parafii, z którą tak bardzo jest związany? Czy możemy sobie wyobrazić, że premier Tusk wzywa arcybiskupa Hosera do cofnięcia swojej decyzji? Ależ skąd! Wybuchłoby powszechne oburzenie. Przecież w Polsce mamy rozdział Kościoła od państwa!

Teoretycznie. W praktyce mamy tylko rozdział państwa od Kościoła.