Miliard w rozumie

Dziękuję, Pani Beato Szydło. Moje serce przepełnia wdzięczność. Jest Pani najlepszym, co zdarzyło się polskiej polityce od czasu kryzysu finansowego w 2008 roku.

Gdy czytałem Pani, jak pisze Witold Gadomski, wzięte z kapelusza wyliczenia (godne ś.p. Andrzeja Leppera) – moje serce rosło z każdym miliardem.

To nic, że cofnięcie wieku emerytalnego rujnuje w długiej perspektywie budżet, zaostrzy konflikt młodzi pracownicy – emeryci, a w perspektywie czasu i tak będzie trzeba go podnieść do siedemdziesiątki i wyżej.

To nic, że 500 zł na drugie dziecko z rodziny zamożniejszej i pierwsze z biednej to wyjątkowo kosztowny i na dodatek mało efektywny transfer socjalny, a przyjęte kryteria są wyjątkowo (bez wątpienia jest to zabieg zamierzony) elastyczne.

To nic, że Kajmany ani nawet Cypr nie leżą w ramach naszej jurysdykcji (jeszcze). Z kapitałem jest jak z bocianami, w pewnym momencie odlatuje do ciepłych krajów. I jeszcze nikt nie znalazł skutecznego sposobu, żeby sobie z tym brakiem patriotyzmu u bocianów (i spasionych kapitalistów) poradzić. Ale Pani, jestem pewien, znajdzie.

Po Pani deklaracjach widać, że najchętniej wyszłaby Pani ze strefy euro i to trzasnąwszy drzwiami. Popieram! Niestety Polska w strefie euro nie jest i zapewne długo jeszcze nie będzie. Szkoda, bo wówczas nasza budżetowa ofensywa mogłaby przysporzyć bólu głowy całej eurostrefie – jak Grecja (kto wie, może moglibyśmy nawet przejść na drachmę) – a tak sami będziemy odchorowywać kaca po wypiciu nawarzonego przez siebie piwa.

Niech sobie ekonomiści i komentatorzy używają na Pani, Pani premier (in spe). Ja i tak będę Pani wdzięczny. Moja radość, kiedy w „Siódmym Dniu Tygodnia” Moniki Olejnik politycy przerzucali się miliardami i ćwiczyli się w tabliczce mnożenia – nie miała granic. Fakt, że przywoływane liczby były z sufitu, także nie zmącił mojego entuzjazmu.

Osiągnęła Pani to, czego nie był w stanie zrobić kryzys finansowy. Zmusiła Pani polskich polityków, a wraz z nimi i dziennikarzy, do heroicznego wysiłku: do liczenia. Jeśli liczenie w polskiej polityce nie okaże się tylko sezonową modą, ale byłoby zjawiskiem trwałym (mierzonym właściwą jej miarą czasu, to znaczy np. aż do październikowych wyborów), byłoby to Pani największe osiągnięcie, w dodatku jeszcze przed objęciem urzędu prezesa rady ministrów.

A na pytanie Piotra Gursztyna do pani premier in spe: „Kiedy będę mógł zacząć konsumować?”, odpowiadam: natychmiast! Panie Piotrze, Pańska konsumpcja dziś jest kasą do wydania dla PiS jutro, to już nie zwykłe zakupy, ale ćwiczenie z patriotyzmu. Bez Pańskiego VAT-u (a i akcyzy, jak mniemam, również, bo przecież zwycięstwo PiS żadnego Polaka obojętnym nie pozostawi) Polska może popaść w straszliwe finansowe tarapaty.

Po drugie, konsumuj Pan, póki czas. Bo po (sprawiedliwych) podatkach, które zapowiada Beata Szydło, markety wprawdzie będą nasze (swoją drogą co to za niepolski twór – te hipermarkety – zastąpmy je swojskimi GS-ami), ale na tanie zakupy trzeba będzie jeździć do Czecha albo, uchowaj Boże!, do Niemca.