Ankieta wyborcza POLITYKI, czyli wywiad z samym sobą

POLITYKA rozpisała ankietę wśród blogerów. Postanowiłem swoje odpowiedzi zebrać i dla wygody Czytelników opublikować na blogu jako całość.

Jakie są trzy najważniejsze wnioski z tych wyborów?
1. Fatalnej jakości przywództwo po stronie Polski proeuropejskiej doprowadziło do triumfu narodowej prawicy. 2. Młodzi ludzie w procesie edukacyjnym kończą jako zwolennicy prawicy, jeszcze radykalniejszej niż PiS. To źle wróży na przyszłość. 3. Lewica jako formacja polityczna się w Polsce skończyła, zanim się naprawdę zaczęła.

Jakie będą rządy PiS?
Raczej nieudolne niż straszne. Podstawowym pytaniem jest: jaki pomnik chce sobie zbudować Jarosław Kaczyński? Czy będzie go stać na sięgnięcie do zasobów personalnych i intelektualnych spoza wyjałowionej partii?? Zagrożeniem może być kryzys uchodźczy, narastające napięcia w UE, agresywna polityka Rosji. Chciałbym wierzyć, że rząd PiS zachowa się wówczas odpowiedzialnie, zgodnie z polską racją stanu.

Czy Jarosław Kaczyński zostanie premierem?
Zmiana premiera jest prawdopodobna, klasyczna zagrywka typu „nowe otwarcie” itd., poza tym Szydło nie ma intelektualnych kwalifikacji, żeby pełnić tę funkcję. Ale Kaczyński podjąłby się tego według mnie tylko w sytuacji kryzysowej, przy groźbie rozłamu w partii na przykład.

Jak długo PiS będzie rządzić?
Jak długo będzie chciało. A poważnie – to zależy od tego, czy będzie miało naprzeciw siebie sprawną opozycję o wyraźnym profilu i przywództwie. Jeśli tak, to cztery lata, jeśli nie – patrz pierwsze zdanie.

Co dalej z Platformą Obywatelską?
PO chciałaby zaśpiewać sama sobie: „nic się nie stało”. Jeśli w to uwierzą, to czeka ich głęboki kryzys. Jeśli zaś będą gotowi na poważną wewnętrzną transformację i przede wszystkim odpowiedzą sobie na pytanie, po co? skoro już nie dla władzy), mogą dalej pokusić się o sprawowanie przywództwa po stronie Polski proeuropejskiej.

Co dalej z lewicą?
Na lewicę – partię socjalną gospodarczą i liberalną obyczajowo – jest w Polsce niewiele miejsca, i te wybory to udowodniły. „Wykluczeni” głosują na PiS, bo ten obiecuje obsłużyć zarówno ich interesy materialne, jak i – przede wszystkim – zapewnia dystrybucję prestiżu, której establishmentowa lewica zapewnić nie może. Natomiast jest wielki potencjał sprzeciwu wobec linii klerykalnej polityki prawicy (PiS i w mniejszym stopniu PO), klasa średnia się liberalizuje, ale nie jest to koniecznie naturalny rezerwuar dla obecnej lewicy, tylko dla rozsądnej partii liberalnego centrum, ewentualnie lewicy na wzór New Labour.

Największe rozczarowanie tych wyborów?
Żeby się rozczarować, trzeba mieć wygórowane oczekiwania. Przyszłościowa Nowacka przegrała z jeszcze bardziej przyszłościowym Zandbergiem, co pogrążyło Zjednoczoną Lewicę, dość niesprawiedliwa cena za jeden słabszy występ. Szerokość horyzontów i jakość dyskursu liderek dwóch głównych partii na poziomie co najwyżej powiatowego urzędu. Nie widać też póki co granic cynizmu w polskiej polityce. Ale widać z kolei, że ludzie zaczynają poszukiwać autentyczności, nawet jeśli w egzotycznym wydaniu. To daje nadzieję na zmianę.

Największe nadzieje w nowym parlamencie?
.Nowoczesna – sami debiutanci, ale z ambicjami i wielu z możliwościami. Jeśli dobrze to rozegrają, przestaną być partią solisty i będą wiarygodniejszym anty-PiSem od PO, mają szansę na stanie się główną siłą po stronie Polski proeuropejskiej.

Kogo będzie mi brakowało w nowym parlamencie?
Zawsze szkoda barwnych osobowości: Dorna, Millera, Cimoszewicza, Palikota, Żelichowskiego. Następcy zwykle są dużo mniej ciekawi.

Z kim żegnam się bez żalu?
Chciałem napisać, że z ulgą z SLD i Twoim Ruchem, bo „towarzysz Szmaciak” i cyniczne nieudane wolty Palikota blokowały możliwość powstania sensownej formacji na lewo od PO. Ale przy całej mojej niechęci, to na nich można było liczyć w sprawach rozdziału Kościoła od państwa i konsekwentnego sprzeciwu wobec pisowskiej narracji. Za to z całą pewnością mógłbym sobie napisać na koszulce: „Nie płakałem po PO”.