Łódź powstaje przeciwko Lindzie

Po słowach Bogusława Lindy o tym, że Łódź po zamknięciu Wytwórni Filmowej stała się „miastem umarłym, miastem meneli”, Łódź, a w każdym razie jej część, powstała przeciwko Lindzie. Mieszkańcy Włókienniczej, ulicy cieszącej się sławą jednej z najgorszych w mieście (znanej kiedyś jako Kamienna – tej z „Kochanków z ulicy Kamiennej” Osieckiej), która zresztą za chwilę zupełnie straci swój charakter, bo zostanie poddana całkowitej rewitalizacji, obiecali, że mu tych upokarzających słów nie darują.

Zamiast swojskich kotwic na murach pojawiły się napisy „Goguś Linda żul”. Na ekipę „Powidoków” kręconych przez Andrzeja Wajdę o symbolach powojennej łódzkiej awangardy Kobro i Strzemińskim posypały się woreczki wodą, w ramach akcji małego sabotażu mieszkańcy wbiegają na plan, trzeba zamalowywać kolejne powstańcze napisy.

Te brawurowe akcje z całą pewnością przekonały aktora, że Łódź nie jest miastem umarłym. Natomiast prawda jest taka, że jest ona – także – miastem meneli. Zwłaszcza w centrum. W przeciwieństwie jednak do stolicy (w której nos muszę zatykać równie często co w moim rodzinnym mieście) Łódź nie pozuje na światową metropolię. I ma swój honor i swoje zasady. Jak powiesz złodziejowi w oczy u niego w domu, że jest złodziejem, „obskoczysz wpier…”. I taki twardziel jak Linda powinien o tym wiedzieć.

Łódź miejscami przypomina powojenną Warszawę (to nie przypadek, że kręcono tu sceny do „Miasta 44″) ze „Złego” Tyrmanda z cwaniackim „kup pan cegłę” (kto czytał, ten wie). Miejscami postindustrialne przestrzenie Berlina – trochę piękne, a trochę straszne.

Łódź jest jednak przede wszystkim Łodzią – miastem, tworem XIX-wiecznego kapitalizmu, miastem pozbawionym w wyniku wojny ludności żydowskiej i niemieckiej, która je zbudowała, miastem wielkiego awansu społecznego, miastem legendy Kobro, Strzemińskiego i Polańskiego, miastem upadłego po 1989 r. przemysłu tekstylnego. Miastem, które bardzo powoli się z tych upadków podnosi i które jest nie dla każdego. Bo najciekawsze w nim jest właśnie to, czego nie da się umieścić na pocztówkach.

Łódź wciąż w tych samych, zniszczonych (ale powoli odnawianych) kwartałach eleganckich kamienic i tandetnych czynszówek z trudem szuka sobie nowej tożsamości. Dotychczas akcje społeczne, budżety obywatelskie, festiwale angażowały najczęściej najbardziej wyrobioną grupę mieszkańców. Dzięki szczerości Lindy ci, którzy dotychczas wystawali pod sklepami, poczuli się osobiście dotknięci. Wybitny aktor zaatakował Łódź – ich miasto. Wytknął Łodzi, że to oni ją zaludniają, i to oni o jej wizerunku decydują! Uderzył łódzkiego menela w najczulszy punkt. I tym samym uczynił z niego, jedną wypowiedzią, prawdziwego łódzkiego patriotę. I za to chciałem Bogusławowi Lindzie serdecznie podziękować.

I jeszcze jedno.

Boguś, Tobie też kiedyś może zabraknąć dwa złote do flaszki.