Zwycięstwo albo niestrawność!

Walka o demokrację wyczerpuje bardziej, niż myślałem. Najbardziej wykańcza mnie prasówka. Jedyne, co mnie pociesza, to fakt, że jeszcze gorzej mają posłowie i senatorowie, którzy muszą „robić nocki” i chodzą permanentnie wygnieceni i niewyspani.

Ale wracając do prasówki. Nagromadzenie „dobrej zmiany” na centymetrze kwadratowym artykułu jest przytłaczające. Ziobro będzie aresztował (jako prokurator generalny), Kurski nadawał (jako szef TVP), Pawłowicz po prostu dalej będzie sobą. Ledwo człowiek złapał chwilę noworocznego oddechu, a już Waszczykowski kładzie się Rejtanem na ścieżce rowerowej, wyrywając (nomen omen) włoszczyznę z wegetariańskich szponów. Na tym tle Błaszczak wydaje się wręcz kojący, a Morawiecki senior, wzywający sędziów TK do dymisji, rozbraja naiwnością.

Dobra zmiana na dobre zagościła w naszych domach. Konieczność czytania i słuchania o „najlepszym z możliwych rządów” i antypolskiej propagandzie z Zachodu (zagraniczni dziennikarze nie muszą polskiej władzy oczerniać, wystarczy, że będą ją cytować) jest równie ekscytujące co przymusowe spożywanie na śniadanie, obiad i kolację niczym nieokraszonej kaszy.

Może jest swojska, zdrowa i generalnie „po linii”, ale najlepsza nawet propaganda nie sprawi, że jej smak wystrzeli nasze kubki smakowe w kosmos. Kaczyński z łyżką i miską karmi bezbronne polskie społeczeństwo i jeszcze wmawia mu, że to dla jego dobra. Oj, zatęskni się za tymi niezdrowymi i niepolskimi chipsami, które pozwalała wsuwać nam na naszą zgubę poprzednia władza!

Najgorsze, że pomoc znikąd nie nadchodzi. Zagraniczna interwencja, wbrew przestrogom Michała Karnowskiego, nam nie grozi. Opór społeczny narasta, daleko mu jednak do miliona na ulicach, który zapowiada Grzegorz Schetyna.

Na dodatek tam, gdzie sadystyczny Kaczyński dławi kaszą, w odpowiedzi bez zmiłowania topi się mnie w kroplach żołądkowych. Pisane na wysokim C teksty, oporniki w klapach, twitterowa barykada Tomasza Lisa, porównywanie KOD do tradycji powstańczej przez Jacka Żakowskiego i Tomasz Wołek, któremu Polska wyślizguje się (w poranku TOK FM) w odmęty totalitaryzmu. Przykładów niestety jest więcej niż cierpliwości czytelników.

Co mi w tych uniesieniach przeszkadza? Za dużo emocji? Zadęcia? Fascynacji własną niezłomnością i przenikliwością? Misją dziejową? Może po prostu kiepski ze mnie patriota, może nie składałbym ze wszystkich palców w znak zwycięstwa w kościele, śpiewając „Boże coś Polskę”, ale przynajmniej do mnie to nie trafia, sorry.

Nie uważam, że to, co robi PiS, to normalność. Sam napisałem w „Wyborczej”, że władza, która łamie prawo, nie może oczekiwać, że tego prawa będą przestrzegać obywatele. PiS demontuje liberalne zabezpieczenia przed samowolą większości, w tym wypadku bardzo konkretnego Prezesa. Ale punktować PiS można spokojniej, bez histerii i nadużywania wielkich słów. Inaczej poetyka „walki z kaczyzmem” ociera się o własną parodię, podobnie jak promocja polskich wartości przez Waszczykowskiego.

Liberalnej demokracji można bronić mądrze, można i głupio. Broniąc jej głupio, działa się de facto na rzecz jej przeciwników.