Rosyjski spisek w Polsce

Mało prawdopodobne, żeby jakieś państwo ośmieliło się zadzierać dziś z Polską. Polską, która wstała z kolan. Brawurowo odważny prezydent Duda, siedząca pewnie w siodle premier Beata Szydło, mistrz błyskotliwych dyplomatycznych ofensyw minister Waszczykowski – ten dream team skutecznie odstraszył już naszych tzw. partnerów zza zachodniej granicy.

Rzeczpospolita, nie bawiąc się w półśrodki z europejskiego pardon my French, z „mainstreamu” przeszła do niezłomnego oporu – wzorem Żołnierzy Wyklętych, których obecna władza stanowi prostą kontynuację (patrz badania nad genem patriotyzmu, prof. Marek Suski).

Istnieją jednak niedowiarki, i to w samym jądrze Dobrej Zmiany. Andrzej Zybertowicz, człowiek, który samego Prezesa mógłby zawstydzić spenetrowaniem powiązań międzyosobniczych w ramach „szarej sieci”, którą dopiero niedawno udało się poszarpać obozowi patriotycznemu, stwierdził w TVN 24, że marsz KOD to może być „kolejne posunięcie Moskwy w ramach wojny hybrydowej”.

Nie wiadomo, skąd Profesor czerpie kontrintuicyjną wiedzę o tym, że Moskwa Warszawy się nie boi, a wręcz sobie z niej kpi (bo jak inaczej nazwać organizację wielkiego marszu pod nosem takich asów służb jak Błaszczak, Kamiński i Macierewicz?). Ale zastosujmy popularny w najwyższych kręgach władzy PiS zabieg zwany eksperymentem myślowym i przyjmijmy na moment, że Zybertowicz wie, co mówi.

Jaki byłby wymarzony scenariusz Kremla dla Polski?

Międzynarodowo: odwrót od prozachodniego kursu, utrzymującego Polskę w ramach europejskiego mainstreamu. Skłócenie z głównym sojusznikiem Polski – Niemcami. Przyłożenie ręki przez Polskę do osłabienia europejskiej jedności. Zamiast pozycji kraju sukcesu, silnego regionalnego aktora – zrobienie z Polski kraju izolowanego, który musi przed Unią i USA tłumaczyć się z polityki wewnętrznej naruszającej standardy zachodnie. W konsekwencji obniżenie rangi Polski w relacjach międzynarodowych. Przylepienie Polsce łatki kraju radykalnego i problematycznego, którego opinii – czy to w sprawach bezpieczeństwa, czy to sankcji na Rosję – nie należy brać poważnie. Zakwestionowanie przez poważne instytucje międzynarodowe spełniania kryteriów praworządności przez Polskę, co wiąże się z partycypacją w Unii Europejskiej i NATO.

Wewnętrznie: objęcie polskiej armii przez człowieka, który na lata skompromitował ideę lustracji, uniemożliwiając poważną rozmowę na temat wpływów dawnej agentury, który nie tylko zniszczył służby wojskowe w trakcie udziału polskich sił zbrojnych w zagranicznym konflikcie, ale ujawnił ściśle tajne informacje, wykonując robotę za obce wywiady, który z pełną powagą twierdził, że Polska znajduje się w stanie wojny z Rosją, że na pokładzie samolotu w Smoleńsku słychać „dwa wybuchy” (tymczasem na posiedzeniach speckomisji ds. zamachu słychać „fiuu-bziuu”) i że połowa byłych polskich ministrów spraw zagranicznych to sowieccy agenci; zadłużanie państwa kosztem rozwoju i makroekonomicznej stabilności, osłabienie jakości państwowych instytucji przez likwidację kryteriów merytorycznych w administracji, rozgrzanie do czerwoności podziałów w polskim społeczeństwie, kompromitacja lidera „Solidarności” i samej idei odzyskania przez Polskę niepodległości, obsadzenie instytucji polskiego państwa przez ludzi biernych miernych, ale wiernych.

Uczynienie z Polski kraju peryferyjnego, między Wschodem i Zachodem, tracącego znaczenie w ramach NATO i UE, izolowanego, zmuszonego do samodzielnego stawiania czoła zagrożeniom i pertraktacji z Moskwą, państwa niezdolnego do reakcji na kryzysy – takie jak napływ uchodźców, postępująca dezintegracja Unii, zagrożenia związane z terroryzmem, atakiem cybernetycznym czy wojną hybrydową w Europie Środkowo-Wschodniej – oto marzenie Władimira Putina.

Na szczęście to tylko rojenia chorych umysłów.