Minister Waszczykowski i Zabójcze ryjówki

Szanowny Panie Ministrze, w tym trudnym dla Pana momencie pragnę przekazać Panu – po ludzku – wyrazy współczucia i życzenia, żeby się Pan trzymał.

To rzeczywiście nieciekawy moment w życiu, kiedy człowiek jest wyśmiewany przez swoich przeciwników (nie ma straszniejszej dla polityka zmory nad śmieszność) i krytykowany przez swoich niedawnych – wydawałoby się – przyjaciół. Jeśli to dla Pana pocieszenie, proszę wiedzieć jedno: choć jest Pan ministrem ledwie trzy miesiące, Pańskie osiągnięcia zapisały się na zawsze w historii dyplomacji międzynarodowej.

Przede wszystkim specjalne podziękowania należą się Panu ze strony Komisji Weneckiej. Dziś do polskiego MSZ ustawiają się w kolejce, a jeśli jeszcze w tej kolejce nie stoją, to tylko przez wrodzoną nieśmiałość, nad którą Pan, z wyżyn człowieka cieszącego się niczym niezmąconą, uzasadnioną pewnością siebie, powinien się z troską pochylić, liczne międzynarodowe organizacje żądne sławy, która spłynęła za Pańskim pośrednictwem na, przyznajmy, niecieszącą się wcześniej nadzwyczajną rozpoznawalnością Komisję Wenecką. Sojusz Małych Państw Wyspiarskich, Europejskie Stowarzyszenie Ogrodów Zoologicznych i Akwariów, Międzynarodowe Stowarzyszenie Służb Oznakowania Nawigacyjnego oczekują dziś Pańskiej pomocy! Mówiąc wprost, bezpardonowego ataku.

A skoro o ataku mowa, są filmy tak nieopisanie złe, że aż dobre, mające swoje specjalne pokazy i licznych fanów walczących zażarcie między sobą o to, który z tych potworków dzierżyć będzie palmę, z braku lepszego określenia, pierwszeństwa. „Atak pomidorów zabójców”, „Zabójcze ryjówki” i oczywiście klasyk Eda Wooda „Plan 9 z kosmosu” – to przykłady niskobudżetowych produkcji o efektach specjalnych, które mogłyby zawstydzić nagrane na rodzinnym VHS pierwsze komunie i złote gody.

Kiedy dokonał Pan uprzedzającego uderzenia (tzw. preemptive strike) na rowerzystów i wegetarian, zauważył Pan w wywiadzie, że nie jest Pan dyplomatą. Dyplomacja według słownika PWN to „umiejętność zachowania się w trudnej sytuacji tak, aby nikogo nie urazić i osiągnąć zamierzony cel”, pozornie więc ma Pan rację. Ale ta skromność jest zupełnie nie na miejscu! W rzeczywistości jest Pan trendsetterem zupełnie nowego nurtu w dyplomacji. Dyplomacji klasy B. Dyplomacji tak złej, że aż dobrej.

Tak się przechodzi do historii.