Baśń o dzielnym narodzie

Za górami, za lasami, za siedmioma rzekami mieszkał sobie pewien naród. Tworzyli go ludzie dzielni i prawi. Żyli spokojnie i harmonijnie, w wielopokoleniowych tradycyjnych rodzinach, nie wtrącając się w sprawy sąsiadów, niezależnie od ich wyznania czy pochodzenia. Kraj ich był piękny i różnorodny, rozciągał się na wielkim obszarze, wszyscy wokół patrzyli na niego z szacunkiem, a niektórzy ze strachem, ale tylko ci, którzy mieli coś na sumieniu, bo mieszkańcy tego kraju byli z natury dobrze usposobieni i nigdy nie skrzywdziliby obcego. Chyba żeby mieli naprawdę dobry powód.

Oszałamiające urodą, ale skromne kobiety opiekowały się domem i wychowywały dzieci. W tym czasie nieustraszeni mężczyźni oddawali się wyrafinowanym rozrywkom, polityce, a nawet pracy, ale przede wszystkim wojaczce. Niestety naród dzielnych ludzi otoczony był przez Wrogów. Wrogowie nie dostawali umiejętnościami dzielnemu narodowi, w otwartym polu niemal zawsze przegrywali (mimo liczebnej przewagi), byli za to przebiegli i podstępni.

I tym sposobem pewnego dnia podbili mieszkańców dzielnego narodu, którzy od tego czasu stali się bardzo smutni. Z tego smutku pisali wiersze, a nawet muzykę, która bardzo się podobała. Wciąż dzielny, choć podbity naród nie poddawał się. Podejmował walkę, mimo że nie miał szans na zwycięstwo. Wszyscy wokół uważali to za piękne i godne podziwu, ale nie rwali się do pomocy.

Gorszy od Wroga, który z czasem oklapł i skapcaniał, okazał się niebezpieczny, niezwykle smaczny i kolorowy napój, zwany kosmopołszynem. Powodował on w dzielnym narodzie straszne skutki: rozbijał jedność, rozmywał tradycyjną kulturę i indywidualnie mącił w głowach modnymi „izmami”. I kiedy wydawało się, że Wróg, choć osłabiony, wspomagany przez kosmopołszyn opanuje już do końca dzielny naród, niewielka grupa Najdzielniejszych z dzielnych ostatecznie przegoniła wroga i zdradzieckich dystrybutorów niszczycielskiego specyfiku.

Od tego czasu dzielny naród prowadzony przez Najdzielniejszych, wierny swoim tradycyjnym wartościom, wiecznie czujny, trzymał Wroga na dystans i pluł na wielokolorowe wraże napoje, racząc się już tylko bezpiecznym zsiadłym mlekiem. Wreszcie mógł się cieszyć odzyskaną wolnością. Żyć w swoim baśniowym świecie i nie musieć nigdy dorastać do okropnie skomplikowanego i niesympatycznego w swej realności świata dorosłych.