Czego nie kupi ciemny lud?

Osłabiona krytyka PO dała PiS zwycięstwo w roku 2015. Taryfa ulgowa dla opozycji oznacza zwycięstwo PiS w roku 2019.

Informacje o niejawnym finansowaniu firmy Kijowskich przez KOD przyniosły falę komentarzy i dyskusji w gronie zwolenników opozycji. W mediach antypisowskich przeważały głosy uczciwie stawiające sprawę. Ale w reakcjach na ten skandal pojawiła się też „obrona wysuniętej reduty”, przy pomocy jednego lub wszystkich z wymienionych środków obronno-zaczepnych: „Kijowski brał po cichu pieniądze, to nic w porównaniu z tym, co robi PiS, i tak mu się należało za to, co zrobił, nie ma świętych w polityce i nie ma co ich szukać, ci, co krytykują Kijowskiego, sprzyjają PiS i osłabiają KOD” itd.

Przede wszystkim nie można wiarygodnie bronić jednych standardów, rezygnując z innych równie ważnych. Przyzwolenie na podwójne reguły – inne dla „swoich”, inne dla „przeciwników” – jest intelektualnie nieuczciwe. Sprawia, że dyskurs publiczny staje się rodzajem przebrania, „maskirowki” na użytek maluczkich – pod którą kryje się naga polityczna siła udająca merytoryczny spór. To hołd złożony wizji świata, którą próbują serwować nam kremlowscy propagandziści – nie ma żadnej racji, jest tylko narracja. Prawda nie istnieje, istnieje tylko lojalność plemion i interesów.

Nie twierdzę, że zwolennikami taryfy ulgowej dla opozycji kierują jakieś niskie pobudki. Zakładam, że większość z nich obawia się po prostu tego, dokąd prowadzą nas rządy PiS – i mają po temu wiele powodów. Ale na dłuższą metę przymykanie oczu na słabości własnego obozu szkodzi także sprawie dla nich najważniejszej.

Krytyka PO przez wiele lat podlegała autocenzurze ze strony antypisowskich mediów i dziennikarzy. Obawiali się (niesłusznie), że ich zbytni radykalizm może doprowadzić do zwycięstwa PiS. Taka logika doprowadziła w rezultacie do jego podwójnego i całkowitego zwycięstwa w roku 2015 i odrzucenia przez większość wyborców tego, co – częściowo słusznie – postrzegali jako wygodny świat zainteresowanego samego sobą establishmentu.

Jak w socjalizmie brak rynkowych bodźców nie mógł kształtować realnych cen, tak brak rzetelnych reakcji przekazywanych przez media do polityków skutkować musi nawarstwianiem się problemów prowadzących do błędów, których nie da się już naprawić. A w dobie mediów społecznościowych fakt, że jakieś opinie, które w mediach powinny się pojawić, się nie pojawiły, nie oznacza, że znikną one z powierzchni ziemi. Po prostu media będą coraz bardziej marginalizowane jako przekaźnik opinii publicznej. Uczciwa krytyka dostarcza wiedzy i interpretacji odbiorcom mediów i jest skutecznym narzędziem kształtowania postaw. Nieobecność krytyki w ramach szerokiego obozu prawicy (ostatnio Kazimierz Michał Ujazdowski musiał zrezygnować z członkostwa w PiS) jest jedną z przyczyn, dla której te rządy okażą się fatalną pomyłką.

Dziennikarze zbyt często widzą siebie jako jedną ze stron sporu, odpowiedzialną za jego polityczny wynik. Mylą role. Nie jest ich zadaniem martwić się o to, czy opozycja sobie poradzi albo czy przypadkiem nie zaszkodzą zanadto rządowi. Wyrażając własne opinie, dziennikarze nie obalą rządu. Natomiast wstrzymując się przed ich wyrażaniem w imię politycznej gry, zniszczą resztki zaufania swoich odbiorców (z wyjątkiem tych najbardziej fanatycznych, których i tak do niczego nie trzeba przekonywać).

Zadaniem mediów jest informowanie wyborców zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą. Traktując ich jak „ciemny lud, który kupi wszystko”, gwarantują jedno. Że z całą pewnością nie kupi on gazety.