Liderzy Opozycji Jego Kaczyńskiej Mości 

Opozycja dostała w sejmowym konflikcie szansę przez przypadek. I nie przez przypadek ją zmarnowała.

Z powodu zupełnie marginalnego zdarzenia, jakim było wykluczenie z obrad pojedynczego posła, PiS jednego wieczoru znalazł się nagle w gorącym konflikcie nie tylko z opozycją, ale obyczajem parlamentarnym, mediami i społeczeństwem (tą częścią, która protestowała pod Sejmem i oburzała się przed telewizorem). Obóz rządzący oddał pole opozycji, by przyjąć niezgodnie z procedurami budżet, opuszczając salę sejmową, a następnie cały parlament w eskorcie policji. W jeden wieczór runęła wznoszona mozolnie opowieść o geniuszu strategicznym Jarosława Kaczyńskiego. Po raz kolejny, po konflikcie o Trybunał Konstytucyjny, nie doszacował skali oporu. Aby uniknąć okazania słabości, zabrnął w konfrontację, na której nic nie zyskał, a która posłużyła jego przeciwnikom.

Kaczyński ma jednak szczęście do przeciwników. Konflikt sejmowy widziany z boku przypominał mecz sprzedany przez zawodników obu drużyn. Kiedy jedni strzelają sobie samobója, drudzy wbijają sobie dwa. Opozycja wyglądała na zdezorientowaną nieoczekiwanym powodzeniem. W momencie natarcia, kiedy przeciwnik bezładnie się cofał, postanowili poprosić o zawieszenie broni – bo czym innym było spotkanie liderów partii z Andrzejem Dudą? Prezydent prawdopodobnie takie otrzymał partyjne polecenie. I je wykonał w interesie władzy, rozpaczliwie szukającej metod rozładowania napiętej sytuacji, by móc powiedzieć: „Polacy nic się nie stało”. Pytanie, czemu do wypełniania partyjnych poleceń Kaczyńskiego poczuwali się Schetyna, Petru i Kosiniak-Kamysz? Spotkanie w Pałacu Prezydenckim i 10 sekund w briefingu dla mediów, że „toczą się twarde rozmowy i niczego nie można przesądzać” – tak podziałało im na ego?

Równocześnie PiS rozbił solidarność mediów z protestującymi, zapowiadając zniesienie obostrzeń Kuchcińskiego. Faktem jest, że do dziś z tej obietnicy się w pełni nie wywiązał. To, że nikt w partii rządzącej nie zorientował się, że powstanie wspólnego frontu od Lisa do Sakiewicza jest czymś bez precedensu i że lepiej sytuację potraktować poważnie jest kolejnym [tu miejsce na Twoją frustrację Czytelniku], że polityka medialna nie należy, mówiąc najdelikatniej, do najmocniejszych stron zawodników z Nowogrodzkiej.

Posłowie Nowoczesnej i PO w ramach rywalizacji o palmę pierwszeństwa ogłosili okupację sali sejmowej. Postanowili zamęczyć przeciwnika – z konkurencyjnej opozycyjnej partii. Sami siebie wzięli na „zakładników” na pustej sali sejmowej, podczas gdy „porywacze” w najlepsze w tym czasie szusowali na nartach i objadali się kapustą z grochem. To opozycji zależało na skończeniu protestu, ponieważ po trzech tygodniach stawał się on coraz bardziej niezrozumiały i co tu dużo mówić dokuczliwy. Nikt z posłów nie chciałby raczej stać się sejmowym Adamem Słomką koczującym pod Sądem Najwyższym, który co jakiś czas trafia do mediów w rubryce „ciekawostki”.

Entuzjazm i energia posłów opozycji sprawiły, że ta na moment zyskała inicjatywę. Następnie należało potem spontaniczny protest, który zyskał szybko społeczne poparcie w całej Polsce, skalkulować na zimno. Osiągnąć maksimum presją i uznać swoją wygraną (wycofanie się PiS z blokowania mediów), a tam, gdzie spełnienie postulatów z góry wydawało się niemożliwe (powtórka głosowania nad budżetem), nie negocjować (imponderabiliów się nie negocjuje), tylko jednostronnie ogłosić, że protest będzie realizowany innymi środkami i nie wdawać się w realizację dolegliwych tylko dla siebie form protestu, ale wyjść z rozwiniętymi sztandarami jako moralni zwycięzcy.

Zamiast ogłosić się obrońcami praworządności w trosce o wykonanie budżetu w punktach, które są popularne (emerytury, pensje budżetówki, 500+ itd.) oraz zagrozić jego podważaniem w punktach niepopularnych (część dochodowa budżetu, pensje administracji rządowej, kancelarii prezydenta itd.), opozycja domagała się spotkania z marszałkiem Sejmu zamiast z marszałkiem Senatu (Schetyna) lub spotkania z udziałem Prezesa, żeby negocjować „legalizację nielegalnego” budżetu w Senacie, a następnie uznać własną propozycję za nie do przyjęcia (Petru). Można powiedzieć, że obaj zachowali się jak prawdziwi liderzy opozycji – z namaszczenia Jarosława Kaczyńskiego.

Przegranie sejmowego protestu przez Nowoczesną i PO, kryzys wizerunkowy Petru i problem z fakturami Kijowskiego pokazują ogromną słabość tych, którzy tytularnie kierują opozycją w Polsce. Entuzjam tysięcy KOD-erów, zapał i poświęcenie młodych posłów, zaufanie Polaków – to wszystko trafiło, jak się okazuje, w niewłaściwe ręce. Protest i jego sukces były w znacznej mierze przypadkiem, problem braku przywództwa i strategii po stronie opozycji przypadkiem już nie jest. Byłoby ogromnym błędem ze strony tych, którzy chcą odsunięcia PiS od władzy, gdyby z tej bolesnej lekcji nie wyciągnęli wniosków. Bo replaya za trzy lata nie będzie.