Co różni Polaka od nazisty?

Premier Beata Szydło stawiając na jednym planie zamach terrorystyczny w Manchesterze z przyjmowaniem uchodźców przez kraje Unii Europejskiej, zrównuje terrorystów z tymi, którzy przed terrorystami uciekają. To tak jakby Polakom szukającym schronienia na Zachodzie przed śmiercią z rąk Niemców w II wojnie światowej odmówić pomocy, bo w przedwojennej Polsce również prześladowano Żydów – więc Polaka od nazisty różni niewiele. Mniej więcej tyle co terrorystę od uchodźcy.

Dziś rasizm, podobnie jak antysemityzm, niespecjalnie nadają się do publicznego wspierania. Okrucieństwa II wojny i klęska pseudonaukowej rasistowskiej ideologii Hitlera sprawiły, że nie ma do nich powrotu, w każdym razie nie w głównym nurcie debaty. Co innego posługiwanie się poczuciem kulturowej wyższości – na to jest pełne przyzwolenie i masa argumentów, z nieczytanym, ale z odpowiednio się nazywającym „Zderzeniem cywilizacji” Huntingtona na czele.

Polactwo (copyright by Rafał Ziemkiewicz) nie tylko musi kopnąć Araba, ale musi poczuć się od niego lepszym.

Ta pogarda wobec islamu/Arabów (mimo że najliczniejszy muzułmański kraj na świecie to Indonezja, w Polsce Arab i muzułmanin są ze sobą nierozerwalnie sklejeni) to nic innego jak stara dobra ksenofobia, tyle że strojąca się w nowe szaty. Rasizm Polactwa znalazł sobie sposób na to, żeby wciąż uważać się za część cywilizowanego Zachodu (ba, więcej, awangardę, ideologiczne przedmurze, które więcej rozumie, więc jest odporniejsze na islamską zarazę), a jednocześnie pogonić tego Araba, gdzie pieprz rośnie.

W tym celu należy uruchomić poczucie wyższości – my jesteśmy cywilizowani, nowocześni, a oni kastrują dziewczynki i kamieniują homoseksualistów. Polactwo chciałoby u siebie prześladować kobiety czy gejów i czyni to skutecznie, choć nie tak spektakularnie, więc jego pogarda wobec Araba podszyta jest zazdrością – nic nowego, podobnie ambiwalentny był i jest polski antysemityzm.

Szydło, PiS, Kukiz, Gowin schlebiają Polactwu w jego ksenofobii, wiedząc, że jest to najprostsza droga do podbicia jego serc. Podobnie antysemitów hodowała sobie endecja, przypomnijmy jednak, nie usprawiedliwiając w żadnej mierze Romana Dmowskiego et consortes, że przed wojną problem mniejszości narodowych, w przeciwieństwie do problemu uchodźczego obecnie, był na ziemiach polskich realny.

Utożsamianie uchodźców z ich mordercami jest wyjątkowo cyniczne. Podobnie jak wykorzystywanie ofiar zamachów do zdobywania politycznego poparcia. Dla europejskich nacjonalistów zamachy przeprowadzane przez terrorystów powołujących się na naukę Mahometa są jak manna z nieba.

Bez ksenofobów, odmawiających muzułmanom mieszkającym w Europie czy USA pełni praw, terroryści mieliby mniej argumentów w swojej politycznej walce. Bo terroryzm to wyjątkowo okrutne – ale często bardzo skuteczne – narzędzie w arsenale politycznej walki. Polacy, Rosjanie, Włosi, Niemcy, Irlandczycy, Żydzi – wszyscy, choć w różnym stopniu, mają za sobą przygodę z terroryzmem.

Bez terrorystów z Bliskiego Wschodu europejscy fundamentaliści mieliby mniej argumentów za tym, żeby ograniczać prawa człowieka i tolerancję. Trudniej byłoby im wzbudzać nienawiść do ludzi, których jedyną winą jest to, że urodzili się w niewłaściwym miejscu i w niewłaściwym czasie.

Jak Polacy, niecałe 80 lat temu.