Frasyniuk w kajdankach. Coś i Nic

Zdjęcie, na którym Julia Przyłębska – pisowska „prezes Trybunału Konstytucyjnego” – celebruje na spędzie prorządowych „mediów” nagrodę „Człowieka Wolności” razem z Jarosławem Kaczyńskim, najlepiej obrazuje faktyczny stan praworządności w Polsce. Nie ma już Trybunału bez cudzysłowu, PiS go zlikwidował, łamiąc procedury powoływania sędziów, Trybunał stał się organem posłusznym biuru politycznemu PiS. Konstytucja, najwyższe prawo, de facto nie obowiązuje, nie ma możliwości kontroli konstytucyjności ustaw.

W tej sytuacji pozostaje nam protestować. Rzecz w tym, że nie ma żadnej perspektywy, która dawałaby tym protestom jakąkolwiek skuteczność. „Czarny Protest” przestraszył władzę, ale dotyczył obywatelskiego projektu ustawy, kłopotliwego dla PiS. Protesty lipcowe w sprawie Sądu Najwyższego były skuteczne tylko do czasu i też tylko dlatego, że Andrzej Duda chciał przy okazji utrzeć nosa Zbigniewowi Ziobrze i zaznaczyć swoją podmiotowość w obozie PiS. Tak czy inaczej energia protestów się póki co wypaliła i nie widać chętnych na kolejne masowe manifestacje.

Władysław Frasyniuk postąpił konsekwentnie: protestował przeciwko prawu napisanemu pod formację rządzącą, dającą władzy przywileje w manifestowaniu kosztem obywateli. Protestował przeciwko manipulacjom i jawnym kłamstwom, kpinie w żywe oczy z obywateli na smoleńskich seansach nienawiści, które władza raczyła w swej mądrości opatrzyć formułą „wydarzenia religijnego”. Kaczyński bogiem, a Macierewicz jego prorokiem? Frasyniuk w liście jasno przedstawił, czemu w tej sytuacji świadomie naraża się na konsekwencje, łamiąc prawo, którego konstytucyjności nie można w obecnym ustroju, przy zblatowaniu władzy wykonawczej i „Trybunału”, realnie zbadać.

Skala nękania przeciwników obecnej władzy, szczególnie Obywateli RP, przybiera znamiona politycznego wykorzystywania aparatu przymusu na skalę w III RP niespotykaną. „Gazeta Wyborcza” donosi, że już ponad dwieście osób ma postawione zarzuty w związku z politycznymi protestami przeciwko PiS. Każdy taki przypadek powinien być przez media starannie analizowany i nagłaśniany. W końcu swoboda manifestowania poglądów – a już szczególnie poglądów niemiłych tym, którzy kontrolują w Polsce służby, prokuraturę, media publiczne, a za chwilę może nawet i sądy, jest szczególnie istotna.

Frasyniuk ma tę umiejętność, że sam, bez niczyjej pomocy, potrafi zadbać o nagłośnienie swoich działań. Tym razem jego filmowane zatrzymanie wygląda na zabieg propagandowy, wyreżyserowany przez PiS. Uważam, że jego medialni kibice, porównując doprowadzenie w kajdankach do prokuratury do prześladowań, które przechodził w stanie wojennym, umniejszają jego faktyczne zasługi. Walka z komuną, taka na serio, to było narażanie zdrowia i życia. Tworząc kalki myślowe – „rządy PiS jak stan wojenny” – degradujemy naszych autentycznych bohaterów, nie mówiąc już o ośmieszeniu tych, którzy takie tezy sugerują mniej lub bardziej otwarcie.

Nic nie wkurza mnie jednak bardziej niż ci, którzy czując głębokie obrzydzenie do metod i treści działań PiS, którzy szczerze przyznają, że PiS doprowadził do faktycznego zawieszenia konstytucji, którzy nawet pojawiali się na tych czy innych protestach, dziś rozparci wygodnie na kanapach drwią z gestu Frasyniuka.

To jest bardzo łatwe, zwłaszcza że nie był on triumfem w wymiarze politycznym i komunikacyjnym. Nie doprowadzi do wybuchu antypisowskiej rewolucji, rządowa propaganda wykorzystała go jako jeszcze jedno narzędzie pokazania, że „elity stawiają się ponad prawem”, a oni to prawo będą stosować wobec wszystkich. Do wszystkich poza sobą oczywiście – ale o tym już milczą. Obawiam się, że protest przeciw ustawie o zgromadzeniach przeszedł bez echa. Spór o zatrzymanie Frasyniuka niemal w ogóle nie dotknął tego problemu, podobnie jak nękania innych aktywistów anty-PiS.

Co pozostaje robić, gdy omnipotentna władza nie liczy się z prawem ani zasadami liberalnej demokracji? Bierny opór, osobisty gest sprzeciwu – narażanie siebie i rodziny na mało przyjemne konsekwencje, bez perspektyw na sukces, to w wymiarze osobistym i moralnym jest „Coś”.

A polewka z niemłodego już faceta, byłego już polityka, który zachował się uczciwie i konsekwentnie, nie mając nic do zyskania, a dużo do stracenia, tam, gdzie ogromna większość z nas wybiera wygodę kosztem zaangażowania, to jest niestety tylko – w każdym wymiarze – jedno wielkie „Nic”.